Toen Urk nog een eiland was, kende men geen koolvelden waar kinderen vandaan gehaald konden worden. Volgens het volksverhaal werden Urker kinderen niet door de ooievaar gebracht, maar moesten ze worden gehaald uit de Ommelebommelestien (stien = steen). De aanstaande vader roeide met de vroedvrouw naar de steen en kon, tegen betaling, zijn kind(eren) in ontvangst nemen. Voor een jongen werd het dubbele betaald als voor een meisje.

Volksverhaal van de Ommelebommelestien

Met een roeiboot moest de aanstaande vader samen met de vroedvrouw naar de Ommelebommelestien roeien. Eenmaal aangekomen kon hij daar, tegen betaling, het kind in ontvangst nemen. In de versie van dorpsdichteres Maria van Appien is ook de ooievaar verwerkt. De ooievaar haalde de kinderen op en bracht ze naar de Ommelebommelestien. De deur deed hij op slot en de sleutel bracht hij naar Schokland. De aanstaande vader moest dan samen met de vroedvrouw eerst naar Schokland roeien en aan een onaardige man de sleutel vragen om vervolgens naar de steen te roeien. Daar aangekomen zochten de vader en de vroedvrouw onder water naar het deurtje en betaalden voor het kind. Deze versie vertelt ook dat de aanstaande moeder met een spijker in haar rechtervoet aan bed werd gekluisterd zodat zij haar welverdiende rust nam.

Over de Ommelebommelestien

Deze enorme zwerfkei ligt ongeveer 70 meter uit de kust en is in de ijstijd via Scandinavië naar Urk gevoerd. De steen is zo groot dat het net boven het water uitkomt en is te zien vanaf de wal. Het kunstwerk dat aan wal is gemaakt, beeld het verhaal uit en is gemaakt door de kunstenaar Piet Brouwer. De vader, gekleed in Urker klederdracht, roeit naar de Ommelebommelestien. Bij hem in de boot zit de vroedvrouw met een mandje met warme kleding. Op de plaquette staat het gedicht geschreven dat het volksverhaal verteld.